Gisteravond zat ik met even te vervelen. Tot ik zin kreeg om te schrijven. Zomaar, even een verhaaltje uit het niets. Zonder ideeën ben ik gaan zitten. En ik heb wat neergeklad. Zonder echt te letten op wat ik schreef, gewoon 'uit de losse pols', kwantiteit boven kwaliteit. Hieronder lees je het resultaat, ik heb het helemaal niet bewerkt of herschreven, niet eens één keer doorgelezen.
De Man op de Markt
Het hele plein stond vol mensen. Iedereen keek naar het schouwspel dat zich afspeelde bij het podium. Nog nooit had iemand zoiets merkwaardigs gezien. Gewoon uit het niets, zomaar was hij daar op komen dagen. En nu stond hij daar en vertelde over hoe de wereld binnen nu en drie uur zou vergaan, als hij geen onderdak en een goede maaltijd zou krijgen. Mensen keken elkaar geschokt aan en vele herbergeigenaars snelden naar het toneel om zich aan te bieden als gastheer. Grijnzend accepteerde de man een uitnodiging van een voornaam geklede herbergier, die meende het duurste, aangenaamste en vooral beste onderdak van de hele stad te hebben.
Maar ik kon het niet aanzien. Iedereen geloofde zonder schroom dat kolderverhaal van die geitenbreier. Als de mensen hém zouden helpen, zou de wereld niet vergaan. Zonder aarzeling rende ik het podium op en begon te roepen.
“Geloven al deze zielige mensen dit nou? Wie denkt die dwaas niet dat ie is? Denken jullie echt dat hij de wereld kan redden, op onze kosten? Lieden, veroordeel deze man. Hij is een oplichter, een bedrieger en wil ons het geld afhandig maken, met een praatje waar wij allen zo intrappen. Laat het de landheer niet horen, de goede man zal ons allen meer belastingen laten bestalen opdat wij onze domheid afleren. Gooi die man voor het schavot!”
Tot mijn verbazing was er niemand die ook maar enkele tegenstand bood tegen mijn betoog. Net zo makkelijk als de praatjesmaker had ik deze mensen op de mouw gespeld dat de man een leugenaar was. En nu stonden zij allen te joelen naar de arme man, die door sommigen zelfs geslagen en uitgescholden werd.
Vol ontzag zag ik deze wending in de mensenmassa aan. Plotseling was de man geen reddende engel meer, maar een leugenaar en een zondebok. En mij leken de mensen vergeten te zijn. Zowaar kreeg ik bijna medelijden met de man, hoe hij veracht werd, met mijn woorden als oorzaak. En ik kreeg respect, voor zijn slimme manier van aanpakken om aan goed onderdak en mondvoorraad te komen. Misschien dat ik dit ook maar eens moest gaan proberen in een naburig dorp.
► Lees hier ook mijn vorige oefenverhaal; Boer Barton en de Zwarte Ruiter.
Photo credit: Olivander via photopin cc
Geen opmerkingen:
Een reactie posten