Een reis naar Roemenië: onverwacht en ontzettend leuk!

Woensdagochtend 15 april, om 7 uur, werd ik gebeld door een docente van mijn school. Mijn moeder nam op. 'Wil je mee op een reis naar Roemenië,' was de vraag, 'we vertrekken zaterdag.'

Zo'n aanbod kon ik natuurlijk niet afslaan. Wij hoefden zelf niets te betalen, want de reis was gesubsidieerd door de Europese Unie, in het kader van het comeniusproject, om Europese landen met elkaar kennis te laten maken en internationale bruggen te creëren tussen verschillende scholen in de deelnemende landen. Deze landen waren Frankrijk, Italië, Turkije, Hongarije, Roemenië en Nederland.

Die zaterdag ben ik dus meegegaan naar Roemenië. We vertrokken om 14:40 vanaf Eindhoven Airport en volgen met Wizzair naar Cluj-Napoca. Daar stonden twee docenten van de school waar wij te gast waren (Avram Iancu National College), op ons te wachten en we vervolgden onze reis naar Câmpeni in een shuttlebusje. De eerste kennismaking met Roemenië was hobbelig, maar erg mooi.

Laat in de avond arriveerden wij in het dorpje. We installeerden ons in onze hotels, ik samen met een andere jongen in een ander hotel dan de meisjes. We dineerden nog wat in het restaurant van het hotel en gingen naar bed. De eerste nacht viel tegen. Ons hotel was onderdeel van een club en we hebben maar weinig kunnen slapen door een feest dat daar bezig was. De volgende dag zijn wij dan ook verhuisd naar een ander hotel, honderd meter verderop.

Zondagmorgen zijn we met de Roemeense projectcoördinator naar één van de plaatselijke kerkjes gegaan. En ja, ik zeg 'één van de,' omdat het in Roemenië stikt van de kerkjes. Russisch-orthodoxe, Grieks-orthodoxe en katholieke, soms gewoon pal naast elkaar. Ook onderweg naar Câmpeni kwamen we er heel veel tegen, net als vele crucifixkruizen.

De kerk die wij bezochten was een Russisch-orthodoxe. Vanbinnen rijk versierd met prachtige afbeeldingen op de muren en het plafond. Het altaar bevond zich, in tegenstelling tot de katholieke kerken, achter een gesloten deur, waar je wel doorheen kon kijken en waar alleen de priester toegang tot had. De priester zong onder begeleiding van een koor de mis en alle kerkgangers waren somber gekleed en baden intensief, iets wat we in Nederland nog maar weinig zien bij het christendom. De hele mis duurde van acht tot twaalf, maar wij zijn er maar een kwartiertje geweest. Ik moet zeggen dat het mij enorm fascineerde om deze mensen zo te zien bidden en al die prachtige afbeeldingen te zien.

In de loop van de dag kwamen de andere delegaties aan. Maandagmorgen was de openingsceremonie, waar wij als een soort Olympiërs met de Nederlandse vlag langs enthousiast-met-vlaggetjes-zwaaiende, Roemeense scholieren liepen. Ik mocht, samen met twee meisjes van mij delegatie, kort speechen en het was een erg warm welkom. Het was iets wat wij op deze manier niet in Nederland zouden doen en dat laat maar weer blijken dat de trots van het communisme nog steeds in de Roemeense cultuur geworteld zit.

Na de openingsceremonie zijn we met de hele groep van tachtig mensen naar de burgemeester van Câmpeni gegaan. Hij heeft ons toegesproken en er zijn cadeaus uitgewisseld. Erg bijzonder om zo verwelkomd te worden. 

Dinsdag zijn we naar Alba Iulia gegaan, de hoofdstad van het district Alba in Transsylvanië. Deze oude vestingstad heeft in de geschiedenis weerstand geboden tegen de Turken en de Hongaren, maar is nog steeds in volle glorie te bewonderen. Ook zijn we in twee verschillende kathedralen geweest: een katholieke en een orthodoxe. De katholieke was, in tegenstelling tot de meeste katholieke kerken, helemaal kaal vanbinnen. Mij werd verteld dat dit kwam door een beeldenstorm in het verleden, waarbij, net als in ons land, alle beelden en afbeeldingen verwoest zijn.

Na Alba Iulia zijn we doorgereden naar Sibiu, een stad buiten het district Alba. Daar hebben we het openluchtmuseum bezocht en daarna ook de stad, waar we de Council Tower bezocht hebben. Leuk om de hele stad van zo'n hoogte te zien.

De Roemeense geldeenheid is anders dan de euro. De Leu, uitgesproken als lei, is ongeveer €0,23. Deze wordt alleen in Roemenië verkocht. In Roemenië is alles een stuk goedkoper dan in Nederland. Voor een fles water van 2,5 liter betaal je ongerekend 50 cent en een kaartjes voor de Council Tower was ongeveer net zo goedkoop. Als Nederlander voel je je heel rijk met al die flappen in je portemonnee.

Woensdag zouden we volgens de planning naar een gletsjergrot gaan, maar door weersomstandigheden ging dat niet door. Het had gesneeuwd in de bergen waar we doorheen moesten rijden en het was te gevaarlijk voor de bus, zeker omdat de wegen er niet van de beste kwaliteit zijn.

We hebben de dag besteed aan het maken van kunst voor de eindexpositie. Op onderstaande foto is ons resultaat te zien. De lotus is gemaakt van papier maché en symboliseert de vooroordelen en dat iedereen vanbinnen mooi is, ongeacht de buitenkant. Binnenin ligt een bergkristal. Daarboven hangen twee tekeningen die we in ongeveer twee uur bedacht en gemaakt hebben. Daarnaast, de twee smallere vellen, zijn twee gedichten, ook in het thema van vooroordelen. Zelf ben ik trots op mijn gedicht:

Speculum veritatis

Mirror on the bathroom wall

tell me who is right

The wit or the beezlebub

just from the first sight

I may be

black or white

gay or straight

old or in my youth

The mirror on the bathroom wall

will always tell the truth

DB 2015

Donderdag zijn we naar Salina Turda gegaan: een zoutmijn die onder de grond, die toegankelijk is voor bezoekers. Ik weet niet of deze nog altijd in gebruik is, maar in ieder geval in er in de grote 'hal' een waar toeristisch paradijs gebouwd. Lampen hangen als sterren aan het plafond, om de grond kan je er bowlen, poolen, in een reuzenrad zitten en in bootjes over een ondergronds meer varen. Dit is een hele bijzondere plek, waar de zoute lucht een helende werking heeft. Mocht je ooit in Roemenië zijn, dan is dit zeker een bezoekje waard.

Na de zoutmijn reden we door naar Cluj-Napoca, niet ver ervandaan. Kortweg wordt deze stad ook wel Cluj genoemd, uitgesproken als 'kloezj'. Dit is een hele mooie stad, waar we veel te kort geweest zijn. We hebben er twee kathedralen bezocht en geshopt, onder meer voor cadeautjes voor het thuisfront. En de lucht was er prachtig. Heb je ooit zo'n azuurblauwe lucht in Nederland gezien?

Vrijdag gingen we toch nog naar de gletsjergrot, Peştera Scărişoara. En wat ben ik blij dat we dat toch nog gedaan hebben! Ongelooflijk mooi was die grot, hieronder enkele foto's. Het ijsblok van 25 meter dik is onder mij. Met een steile trap gingen we naar beneden en op een bepaald punt ging de warme lucht plotseling over op de koude lucht van de gletsjer. De trap werd heel glad en zelfs vasthouden aan de reling was heel lastig. 

De weg naar de grot toe was een heus landweggetje door de bergen. Dorpjes die er waren, zagen eruit als een autarkie, dat dus de bewoners van de dorpjes zich in hun eigen behoeften voorzien. De grot ligt in een nationaal natuurgebied, maar één die niet beschermd is omdat de bergbewoners het hout van de bossen nodig hebben om te kunnen overleven.

We eindigden de week op vrijdag met een feest. Alle landen voerden wat op; de Roemenen speelden volksmuziek en dansen volksdans, de Turken dansten en zongen, de Fransen dansten een moderne dans met acrogym, de Italianen zongen met een ballerina en een breakdancer, de Hongaren deelden groepsfoto's van zichzelf uit, waar uiteindelijk iedereen elkaars handtekeningen op uitwisselde en wij, de Nederlanders, deden een euritmiedans, iets wat typerend is voor de vrije school. Daarop volgde de lunch en daarna de disco, waar we allemaal gedanst hebben. Het was een fantastische afsluiting.

De mensen in Roemenië zijn heel gastvrij en heel aardig. Ze zetten zich helemaal in om alles perfect te regelen en dat ons niets tekort komt. De lunch was van hetzelfde kaliber als het diner: aardappelen met vlees meestal, één keer zelfs met soep vooraf en cakejes als dessert.  Vaak kregen we een 'snack' tussendoor, die al bijna een hele lunch was en als we dus stevige trek hadden, moesten we ons inhouden om ons niet vol te eten. Aan het einde van de week kon ik geen vlees meer zien, maar de Roemenen hebben ons goed onderhouden.

Ik heb een hele leuke week gehad. De organisatie van de Roemenen verliep vrijwel vlekkeloos en ik heb veel plezier gehad met alle mensen uit de andere landen, ook fijne gesprekken in het Engels gehad. Deze week is een hele verrijking geweest en ik ben zo blij dat ik op de valreep nog de kans kreeg om mee te gaan. Mijn lust om te reizen is weer aangewakkerd en ik zou zo terug willen naar Roemenië. Ik heb genoten.




Alle foto's die gepubliceerd zijn in dit blogbericht zijn eigendom van Daan Bos. Gebruik ervan, los van het blogbericht, is zonder toestemming verboden. Dit geldt ook voor het gedicht Speculum Veritatis.